Yetersizlik hissi, birçok insanın hayatında karşılaştığı derin ve zorlayıcı bir histir. Bu his, bireyin kendisini eksik, yetersiz yahut başarısız hissetmesiyle ortaya çıkar ve ekseriyetle özsaygıyı zedeleyen bir tesire sahiptir.
Kişiler, bu hissi çeşitli alanlarda, örneğin yetenek, muvaffakiyet, toplumsal marifetler ya da genel hayat performansı açısından hissedebilirler. Sonuç olarak, kendilerini kıymetsiz, değersiz yahut yetersiz görmek, toplumsal bağlarda daima bir reddedilme korkusu taşımalarına, tenkitler karşısında çok hassasiyet geliştirmelerine yol açabilir.
Uzmanlar, bu hissin, bireyin hayat kalitesini olumsuz istikamette etkileyebileceğini ve uzun vadede ferdî gelişimini engelleyebileceğini belirtmektedir.
Yetersizlik hissinin kökenleri ekseriyetle çocukluk yıllarına dayanır. Çocuklukta sıkça eleştirilmek, diğerleriyle kıyaslanmak ya da yüksek beklentilerle karşılaşmak, bu çeşit hislerin temellerini atabilir.
Ancak bu hisler yalnızca geçmişteki tecrübelerle hudutlu değildir; yetişkinlikte de farklı hayat şartları ve toplumsal baskılar bu duyguyu besleyebilir.
Psikolojik olarak, yetersizlik duygusu bireyde özgüven kaybına, toplumsal bağlarda dertlere ve karar verme süreçlerinde zorluklara neden olabilir. Bu durum, bireylerin çok performans gösterme ya da sorumluluk almaktan kaçınma üzere sıhhatsiz başa çıkma metotlarına yönelmelerine sebep olabilir.
Bununla birlikte, yetersizlik hissiyle baş etmek mümkündür. Bu hissin doğal bir insan tecrübesi olduğunu kabul etmek, birinci adımdır. Kişinin kendine karşı şefkatli olması ve yanlışları bir öğrenme fırsatı olarak görmesi, bu hissin tesirlerini hafifletebilir.
