Çocuklar, büyüdükçe renkleri manalı bir biçimde kullanmaya başlarlar. 4-5 yaşlarına geldiklerinde renkleri ayırt etmeye başlasalar da, birinci vakitlerde çizimlerinde renklere dair bir tertip ya da kural yoktur. Lakin vakitle, duygusal durumları, anlık ruh halleri ve şahsî tecrübeleri renklerle söz etmeye başlarlar.
Çocukların renk tercihleri, duygusal hallerinin izlerini taşır. Sıcak renkler, çoklukla enerjik, memnun ve sevecen çocukların tercihi olurken, soğuk renkler daha huzursuz, inatçı ya da bağımsız karakterlere işaret edebilir.
Kız çocukları ekseriyetle pembe, kırmızı ve sarı üzere sıcak renkleri tercih ederken, erkek çocukları mavi ve yeşil üzere soğuk tonları benimseyebilir. Lakin bu sınıflandırma giderek esneklik kazanmış, renklerin cinsiyetle olan ilgisi vakit içinde daha az bariz hale gelmiştir.
Çocuklar, duygusal ve ruhsal gelişimlerini renklerle tabir ederken, fizikî gelişimleri de bu renklerin tesiri altında olabilir. Örneğin, kırmızı, güçlü bir güç ve ağır hislere işaret edebilirken, mavi renk inanç arayışını ve sakinliği simgeler. Sarı, çocuğun huzurlu bir ruh haliyle sevdiği şeylere olan bağlılığını gösterirken, yeşil özgüvenli ve olgun bir kişiliği işaret edebilir.
Duygusal gelişimde renklerin gücü
Renkler, çocukların duygusal gelişimlerinde değerli bir rol oynar. Kızgınlık, memnunluk, tasa ya da huzur, her biri farklı renklerle temsil edilebilir.
Örneğin, çocuk makus karakterleri çizdiğinde yüklü olarak siyah kullanır, bu da onun olumsuz hislerini dışa vurma biçimidir. Hiperaktif çocuklar turuncu üzere telaş uyandıran tonları severken, sakin çocuklar daha çok mavi ve yeşil tonlarına yönelirler.
Ayrıca, çocukların etraflarında gördükleri renkler de onların seçimlerini tesirler. Meskende, okulda, odalarında kullanılan renkler, çocukların ruh halini direkt etkileyebilir. Bebeklerin ise renkleri farklı algıladıkları göz önünde bulundurulduğunda, odalarında sakinliği temsil eden renklerin hakim olması onlara huzur verebilir.
